رقص
فتاوای بعضی از مراجع تقلید در مورد رقص:
رقص منشأ فساد است و اشکال دارد. خواه رقص زن براى زن یا مرد براى مرد و یا زنان براى مردان باشد ولى رقص زن براى همسرش (دور از چشم دیگران) اشکال ندارد، (استفتاآت آیت الله مکارم ص 149).
نگاه کردن به رقص (چه آقایان و چه زنان) اشکال دارد مگر رقص زن براى همسر خودش که گفتیم اشکال ندارد ، (استفتاآت آیتاللّهمکارم).
آیت الله بهجت : رقصیدن زن در مجالس زنان و یا مرد در مجالس مردان اشکال دارد و احتیاط در ترک آن است، (رساله آیتاللّهبهجت، مسائل متفرقه، مسأله 1).
و نیز بنا بر احتیاط واجب زن و شوهر براى همدیگر نرقصند، (استفتا از دفتر آیت الله بهجت).
رقصیدن زن در مجالس زنان و یا مرد در مجالس مردان، اشکال دارد و احتیاط واجب در ترک آن است. اگر مخلوط باشند که به طریق اولى حرام است.
به طور کلی رقص اگر به گونه ای باشد که شهوت را تحریک کند و یا مستلزم کار حرام و یا ترتب مفسده ای باشد حرام است و ترک آن مجلس به عنوان اعتراض بر کار حرام، چنانچه مصداق نهی از منکر محسوب شود واجب است. اما رقص زن برای شوهرش یا برعکس اگر همراه کار حرامی نباشد اشکال ندارد (ترجمه اجوبه الاستفتاآت، ص 256 و 257).
به طور کلی رقص نوعا منشأ فساد و از بین رفتن حیا است و احتیاط در ترک رقص و عدم حضور در مجلس رقص است (جامع المسائل آیت الله فاضل لنکرانی، ج 1، ص 486).
اگر به گونه ای باشد که شهوت را تحریک کند و یا مستلزم فعل حرام یا ترتب مفسده ای باشد و یا زن در بین مردان بیگانه برقصد حرام است. ولی اگر نگاه کردن به آن باعث تأیید فرد گناهکار و تجری او و ترتب فساد نشود اشکال ندارد (اجوبه الاستفتاآت، س 1168 و 1169).
پیرامون دلیل عقلى و به تعبیر دقیقتر دلیل عقلایى یا فلسفه تحریم آن نیز گفتنى است که فلسفه بعضى از احکام را باید در غایات و نتایجى که یک کار به دنبال دارد، جست و جو کرد. از دیدگاه اسلام، چون انسان موجودى با کرامت و داراى ارزش فوقالعاده است، بایستى تمام همت خود را مصروف کمالخواهى کند و براى این منظور، زمینهها را فراهم ساخته و از آنچه که او را از این هدف باز مىدارد، پرهیز کند.
از جمله موانع جدى انسان در این راه، اشتغال به لهو و لعب و غفلتى است که از این طریق عاید انسان مىگردد. به همین منظور در شریعت الهى، تمهیداتى براى جلوگیرى از فرو رفتن فرد و جامعه، در منجلاب هوسها و غفلتها، پیشبینى شده است که از جمله آنها، تحریم مسکرات، قمار و رقص مىباشد (رقص براى غیرهمسر).
البته ممکن است پرسیده شود که آیا چند دقیقه رقص، موجب غفلت مىگردد؟ بلى ممکن است یک حادثه چندان آثار مشهودى نداشته باشد؛ ولى اگر چنین عادتهایى در جامعه فراگیر شود، جامعه به همان دامى خواهد افتاد که اکنون بسیارى از جوامع بدان دچار شدهاند؛ یعنى، فرو رفتن در غفلتها و شهوتها و بازماندن از مسیر کمال.
باز هم تأکید مىکنیم که اگر «نگرش وحى را به انسان و جهان» نادیده بگیریم، نه تنها تحریم رقص؛ بلکه فلسفه تحریم بسیارى از محرمات دیگر نیز، قابل درک نخواهد بود.
بنا بر آنچه گفته شد، این طور نیست که همه مراجع، رقص زن در میان زنان دیگر را حرام دانسته باشند. اما باید دانست احکام فقهی بیانگر مرز حلال و حرام می باشند و حداقل ها را مطرح می کنند بنابراین در مقام امر به معروف و نهی از منکر فقط از آنچه حرام است باید جلوگیری کرد و اما در مقام حفظ شخصیت و درجات معنوی و اخلاقی، هر آنچه به وقار و متانت انسان کمک می کند و ارتباط انسان را با خداوند مستحکم تر می کند قابل توصیه به طور اختیاری می باشد.
