گل پوچ

پرنده کور!

انس بن مالک می گوید: همراه پیامبراکرم صلی الله علیه وآله وسلم به بیابان رفتیم، پرنده ای را در آن جا دیدیم که آواز مخصوصی از او شنیده می شد.

پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله وسلم به من فرمود: آیا می دانی این پرنده چه می گوید؟
عرض کردم: خدا و رسولش آگاهتر اند.

فرمود: می گوید:
«یا رَبِّ اَذْهَبْتَ بَصَری وَ خَلَقْتَنی اَعْمی فَارْزُقْنِی فَاِنّیِ جائِعٌ؛

خداوندا! نور چشمم را از من گرفتی و مرا کور آفریدی، روزی مرا به من برسان، من گرسنه ام.»

ناگهان دیدم ملخی پرواز کنان آمد و در دهان او نشست و آن پرنده کور ملخ را بلعید.
در این هنگام آواز پرنده بلند شد، پیامبر اکرم صلی الله علیه وآله وسلم به من فرمود: می دانی این پرنده چه می گوید؟!

عرض کردم: خدا و رسولش آگاهتر است، فرمود: می گوید:

«اَلْحَمْدُ لِلّه الَّذی لَمْ یَنْس مَنْ ذَکَرَهُ؛

حمد و سپاس خداوندی را که یاد آورنده اش را فراموش نمی کند.»

و به نقل دیگر فرمود می گوید:

«مَنْ تَوَکَّلَ عَلَی اللَّهِ کَفاهُ؛

کسی که به خدا توکل کند، خدا او را کافی است».

(داستان دوستان، جلد4، حکایت 56)